Idomeni cultural center, αυτοδιαχειριζόμενο εγχείρημα προσφύγων, ένα σχολείο σε σκηνή

Τόστησαν αλληλέγγυοι από πολλές χώρες, από αυτούς που στοχοποιούνται συστηματικά τελευταία, αλλά το λειτουργούν κυρίως οι ίδιοι οι πρόσφυγες.

Το παρακάτω κείμενο έχει μοιραστεί από το κρατικό ΑΠΕ/ΜΠΕ και το έχουν δημοσιεύσει πολλοί:

Μία ανεξάρτητη ομάδα εθελοντών από διάφορες χώρες δημιούργησε στην περιοχή το «Idomeni cultural center», όπως αναγράφεται και στην ταμπέλα της μεγάλης σκηνής όπου πραγματοποιούνται μαθήματα στα παιδιά του καταυλισμού.

Oi δάσκαλοί τους είναι κάποιοι από τους πρόσφυγες που, με σπουδές στα μαθηματικά, τη φυσική ή τη γλώσσα, προθυμοποιήθηκαν να μεταδώσουν τις γνώσεις τους. Όπως αναγράφεται στο καθημερινό πρόγραμμα του σχολείου, στις 9 το πρωί προσφέρεται πρωινό και στη συνέχεια έχει μαθήματα μαθηματικών, κουρδικών και αραβικών ενώ δε λείπουν και μαθήματα για τους ενήλικες πρόσφυγες.

Οι εθελοντές από την πλευρά τους, προσπαθούν να διδάξουν στα παιδιά γλώσσες που θα τους χρειαστούν στη νέα τους ζωή, όπως αγγλικά και γερμανικά.

«Αυτό είναι βέβαια εξαιρετικά δύσκολο καθώς πολλά από τα παιδιά δε γνωρίζουν καν τη γραφή της μητρικής τους γλώσσας αφού, λόγω των πολέμων, δεν πήγαν ποτέ σχολείο. Και μιλάμε για παιδιά που είναι 11 ή 12 χρονών»

λέει στο ΑΠΕ- ΜΠΕ ο Ντάνιελ, ένας από τους εθελοντές που μπροστά σε έναν πίνακα προσπαθεί να μάθει στα προσφυγόπουλα απλές προτάσεις στα αγγλικά.

Κάποια άλλα παιδιά, απορροφημένα στα τετράδια ζωγραφικής τους, αντιγράφουν με επιμέλεια από τον πίνακα τα αραβικό αλφάβητο, προσπαθώντας να μάθουν τα γράμματα.

«Δυσκολεύονται πολύ αλλά προσπαθούν» λέει χαμογελώντας ο Σύρος δάσκαλός του που έχοντας παραμείνει 22 μέρες στον καταυλισμό, ονειρεύεται να καταφέρει να φτάσει στην Αγγλία ή σε κάποια άλλη αγγλόφωνη χώρα καθώς γνωρίζει τη γλώσσα.

Tο πρόγραμμα του σχολείου περιλαμβάνει πολλά τραγούδια σε διάφορες γλώσσες, εκπαιδευτικά παιχνίδια και φυσικά, ζωγραφική. Αν και λειτουργεί μόλις 5 μέρες το σχολείο, τα παιδιά αυξάνονται κάθε μέρα, αυξάνοντας παράλληλα και τις εκπαιδευτικές ανάγκες.

«Χρειαζόμαστε πάντα, δασκάλους και βιβλία στην αραβική γλώσσα» αναφέρει ο Ντάνιελ και επανέρχεται στο μάθημά του, μοιράζοντας μολύβια και χαρτιά στους «διψασμένους» μαθητές του, μέσα σε μια τάξη φτιαγμένη από σανίδες και πλαστικό.

Σύμφωνα με τα ντόπια καθεστωτικά μέσα, δεν είναι σχολείο αλλά στρατόπεδο υποψήφιων τζιχαντιστών που στήθηκε από αναρχοτουρίστες και εκπαιδεύει μελλοντικούς μαχητές.